Het laatste avondmaal

Uit: Het Hart van Christus door Jean Galot S.J.

“Vurig heb Ik verlangd, eer Ik ga lijden, dit paasmaal met u te eten“ (Lc.22,15). Dit verlangen was reeds oud, en was gegroeid met de tijd. Als Hem de gedachte aan zijn lijden en dood te binnen viel, deed het hem goed, te kunnen denken, dat hij voor die verschrikkelijke uren toch nog de vreugde zou beleven, een maal te kunnen houden samen met zijn vertrouwde vrienden. En reeds lang had Hij gedacht aan de instelling van de Eucharistie, waarvan Hij in de broodvermenigvuldiging een voorsmaak gegeven en in de daaropvolgende rede de belofte had gedaan.

Nu komt dit verlangen heviger op. Jezus verlangt vurig naar dit maal, waar zijn verbondenheid met de twaalf haar hoogtepunt zal bereiken; en des te vuriger brandt dit verlangen, nu Hij het lijden zo nabij voelt, en Hij instinctmatig hulp en steun zoekt in de kring van zijn leerlingen. Deze innige vriendschap gaat Hij nu voor goed bevestigen, haar onvergankelijk maken, Hij kan niet langer wachten.