Leven in Christus

Uit: Leven in Christus, P. Raniero Cantalamessa

In Gethsemane maakten de apostelen een onherkenbare Jezus mee. Hij, op wiens bevel de winden tot bedaren werden gebracht, die duivels uitdreef en zieken genas, en naar wie menigten luisterden, is nu deerniswekkend om te zien en vraagt om hulp!

Jezus, zo staat er, “begon zich ontsteld en beangst te voelen. En Hij zei tegen hen: “Ik ben bedroefd tot stervens toe. Blijft hier, en waakt”. De werkwoorden die worden gebruikt, geven een beeld van een man die ten prooi is gevallen aaneen diepe verbijstering, aan een soort eenzame verschrikking, alsof hij voelt dat hij uit de mensheidwordt weggerukt.

Jezus is volkomen alleen, net als iemand die ontdekt dat hij ergens heel ver weg in het heelal hangt waar niemand hem hoort roepen en waar helemaal niets is, noch boven noch beneden, noch rechts noch links, waar hij zich aan vast kan klampen. Zijn gebaren zijn die van iemand die worstelt in doodsnood; Hij “wierp zich op de grond”, stond op om naar zijn apostelen te gaan, kwam terug en knielde neer, en stond daarna weer op. Van zijn lippen klonk de uitroep:”Abba, Vader, voor U is alles mogelijk; laat deze beker Mij voorbijgaan”.

St. Paulus zegt:”De toorn van God openbaart zich en daalt uit de hemel neer over alle goddeloosheid en ongerechtigheid”. Waar ook maar zonde voorkomt, moet Gods oordeel er wel op gericht zijn. Nu, in Gethsemane is Jezus goddeloosheid, alle goddeloosheid