Verschillen

Dit geeft de verschillen weer tussen de geselecteerde revisie en de huidige revisie van de pagina.

st._michael_de_redder_in_de_nood [2011/12/02 17:50]
zrmariamechtild
— (huidige)
Regel 1: Regel 1:
-======St. Michael, de redder in de nood====== 
-//De volgende brief heeft een jonge marinierssoldaat aan zijn moeder geschreven, toen hij in 1950 na een verwonding op een Koreaans slagveld in het ziekenhuis lag. Het belandde in de handen van een militair zielzorger, P. Walter Muldy, die de brief voor 5000 leden van de Marine voorlas. P. Muldy had met de jongeman, met diens moeder en met de sergeant majoor persoonlijk gesproken en betuigt de waarheid van deze geschiedenis.// 
- 
-Lieve mama, 
- 
-niemand anders zou ik deze brief durven schrijven, als aan jou, want niemand anders zou mij geloven. Misschien heb jij er ook moeite mee, maar ik  moet het me gewoon van de ziel schrijven.  
-Eerst wil ik je vertellen dat ik nu in het ziekenhuis ben. Maar maak je vooral geen zorgen! Ik ben wel gewond, maar het gaat me zover goed. De dokter zegt, dat ik over een maand weer op de benen ben. Maar dit alleen even terzijde. 
- 
-Weet je nog, toen ik vorig jaar bij de marine ging? Toen heb je me gezegd, dat ik iedere dag tot St. Michael zou moeten bidden. Dat had je me helemaal niet hoeven te zeggen, want dat heb je me van klein af altijd weer opnieuw op het hart gedrukt. Je hebt me zelfs naar hem genoemd. Ik heb altijd tot St. Michael gebeden. Maar toen ik in Korea kwam, heb ik nog intenser tot hem gebeden. 
- 
-Wee je nog, welk gebed je me toentertijd geleerd hebt...? “Michael, Michael, blijf bij mij! Leid mij aan beide kanten, dat mijn voet niet zal wankelen....” Ik heb het iedere dag gebeden....soms bij het marcheren en soms bij de rustpauze, maar altijd voor het slapengaan. Zelfs enkele kameraden heb ik zover gekregen, dat ze dit bidden. 
- 
-Op een dag was ik met een verspiedersgroep aan het voorste front. Wij hebben de hele omgeving naar communisten verkend. Ik sleepte me in de bittere kou verder....mijn adem was net als sigarenrook. 
- 
-Ik dacht dat ik ieder in mijn troep kende, toen opeens naast mij een andere Marinierssoldaat opdook, die ik nog nooit eerder had gezien. Hij was groter als alle marinierssoldaten, die ik ooit gezien had. Hij was zeker zo'n 1,92 m groot en was ook daarmee overeenkomend gebouwd. Het gaf me een gevoel van zekerheid, om zo'n reus aan mijn zijde te weten. 
- 
-Daar waren we dus en stapten moeizaam voorwaarts. De rest van de stoottroep verstrooide zich. Om in gesprek te komen, zei ik: “'t Is wel erg koud, nietwaar?” En toen moest ik lachen. Ieder ogenblik kon ik sterven, en dan praat ik over het weer! 
- 
-Mijn begeleider scheen het te begrijpen. Ik hoorde hem zachtjes lachen. Toen keek ik hem aan: “Ik heb je nog nooit gezien. Ik dacht dat ik iedere man van onze troep kende”. “Ik ben ook pas helemaal aan het einde erbij gekomen”, antwoordde hij. “Ik heet Michael”. “Werkelijk?” zei ik verrast. “Ik ook!” “Ik weet het”, zei hij...en toen ging hij verder: “Michael, Michael, blijf bij mij.....” 
- 
-Ik was te perplex, om meteen iets te kunnen zeggen. Hoe kende hij mijn naam en het gebed, wat jij  me had geleerd? Toen moest ik grinniken: ieder in de troep kende mij! Had ik dat gebed niet aan ieder geleerd, die het wilde leren? Zo nu en dan noemden ze me zelfs “St. Michael”! 
-{{  :61_archaniol.jpg?300|H. Aartsengel Michael}}Een tijdje sprak geen van beide iets. Toen verbrak hij het zwijgen. “Wij zullen iets verderop in een gevaarlijke situatie komen”. Hij moest in een goede lichamelijke conditie zijn geweest, want hij ademde zo gemakkelijk, dat ik zijn adem niet zien kon. Die van mij was een grote wolk! Op zijn gezicht was nu geen glimlach te zien. In een gevaarlijke situatie zouden we verderop komen – dacht ik bij mezelf – terwijl het toch zo van de communisten wemelt, is dat geen nieuws! 
- 
-De sneeuw begon in grote, dikke vlokken te vallen. In een ogenblik was het landschap als het ware verdwenen. En ik marcheerde verder in een witte nevel van natte, kleverige brokken. Mijn metgezel was er niet meer. 
- 
-“Michael!” riep ik in plotselinge angst. Toen voelde ik zijn hand op mijn arm, zijn stem was warm en krachtig. “Het zal zo meteen ophouden met sneeuwen”. Zijn voorspelling kwam uit. Binnen een paar minuten hield de sneeuw zo snel op, als hij was gekomen. De zon zag er uit als een harde, stralende schijf. Ik keek om me heen om de rest van de troep te ontdekken. Er was niemand in zicht. We hadden de andere in de sneeuwbui verloren. Ik keek naar voren, toen we een kleine heuvel bereikten. 
- 
-Mama, mijn hart stond stil! Het waren er zeven! Zeven communisten in hun gevoerde broeken en jacks en gekke hoeden. Alleen was er nu niets lachwekkends meer aan. Zeven geweren waren op ons gericht! 
- 
-“Op de grond, Michael!” riep ik en wierp me neer op de bevroren aarde. Ik hoorde, hoe de geweren tegelijk, als op commando afgevuurd werden. Ik hoorde de kogels door de lucht suizen. Daar was Michael....hij stond er nog steeds! 
- 
-Mama, deze kerels hadden hem nooit kunnen missen!...Niet bij die afstand! Ik had al gedacht, dat Michael helemaal door de kogels aan flarden geschoten zou zijn. Maar daar stond hij...en maakte geen aanstalten om zelf te schieten. Hij was verlamd van angst....Zo iets komt voor, zelf bij de dappersten! Hij was als een door een slang gehypnotiseerde vogel. 
- 
-Tenminste, dat dacht ik toen. Ik sprong op, om hem naar beneden te trekken, en toen werd ik getroffen. Het brandde als vuur in mijn borst. Ik had het me al vaak afgevraagd, hoe het zou zijn, als men door een kogel getroffen werd... nu wist ik het! 
- 
-Ik herinner mij, dat sterke armen mij opvingen, en mij heel zacht op een sneeuwkussen neerlegden. Ik opende mijn ogen voor een laatste blik. Ik lag op sterven! Misschien was ik al dood. Ik weet nog, hoe ik bij mezelf dacht: “Dat is helemaal niet zo erg”. 
- 
-Misschien keek ik in de zon. Misschien had ik een shock. Maar het leek me, alsof ik Michael weer rechtop zag staan....alleen straalde zijn gezicht dit keer van een schrikwekkende glans. Hij leek te veranderen, terwijl ik naar hem keek. Hij werd groter, zijn armen breidden zich ver uit. Misschien was het de sneeuw, die weer viel, maar hij werd omgeven door een lichtglans als de vleugels van een Engel! In zijn hand was een zwaard....een zwaard dat bliksemde in miljoenen lichtjes. 
- 
-En dat is het laatste, aan wat ik mij kan herinneren, totdat de andere kameraden mij vonden. Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij gegaan was. Tussendoor had ik steeds weer een paar pijnvrije en koortsvrije ogenblikken. Ik vertelde mijn kameraden over de vijand, die precies voor ons was. 
- 
-“Waar is Michael?” vroeg ik. Ze keken elkaar aan. “Waar is wie?” vroeg er een. “Michael.....Michael.....de grote marinierssoldaat. Wij marcheerden samen, kort voordat de sneeuwstorm begon”. 
- 
-“Jongen”, zei de sergeant majoor, “je bent met helemaal niemand gemarcheerd. Ik liet je geen moment uit het oog. Je bent veel te ver vooruit gelopen! Ik wilde je juist terugroepen, maar toen was je al in de jachtsneeuw verdwenen”. 
- 
-Hij keek mij nieuwsgierig aan. “Hoe heb je dat toch klaar gespeeld, jongen?” “Wat moet ik klaar gespeeld hebben?” vroeg ik ondanks mijn verwonding een beetje geërgerd.   
-“Deze marinierssoldaat en ik waren juist....” 
- 
-“Jongen”, zei de sergeant majoor kalmerend, “ik heb de manschappen zelf uitgezocht, en er is niet nog een Michael in de troep! Jij bent de enigste Michael!” 
- 
-Hij stokte even. “Hoe heb je dat toch klaargespeeld? Wij hoorden schoten, maar er werd niet één schot vanuit jouw geweer afgevuurd.....en er is geen stukje lood in de zeven gedode soldaten te vinden op de berg daarginds”. 
- 
-Ik heb niets gezegd. Wat had ik kunnen zeggen? Ik kon alleen maar geheel overstuur om mij heen kijken. 
- 
-Toen sprak de sergeant majoor weer. “Jongen”, zei hij zachtjes.....”ieder van deze zeven communisten werd met een zwaardslag gedood!” 
- 
-Meer kan ik je niet vertellen, mama. Zoals gezegd, misschien was het de zon in mijn ogen....misschien was het de kou of de pijn. Maar precies zo is het gebeurd! 
- 
-Lieve groeten, 
-Jouw Michael 
- 
-**[[engelbewaarder|Terug]]**